(Tarih: 26 Ağustos 2004)

Manali'den sevgiler,

Hiç dinmeyen muson yağmurları sonunda bizi de bıktırdı ve artık yağmur, gece, delice giden kamyonlar filan demeden yola çıkmaya karar verdik. Birkaç gündür bu şekilde ilerliyoruz. Doğrusu iyi oldu, çünkü böylece 1 Eylül'de başlayacak olan Ladakh Festivali icin Leh'e yetişebileceğiz.

Ekibin navigatörü yani yol ve yön bulan elemanı olarak ilk giden motosiklet olduğum için, dün herkes gibi defalarca yoldan çıkmanın yanısıra, iki kere oldukça sakat pozisyonda kaldım. Allahtan 1997 ve 2001'den bu sisteme gayet antrenmanlıyım, ama şunu söyleyeyim burası amatörlere göre değil. Otobüsler daracık virajlı yollarda son derece hızlı ve tehlikeli ilerliyor ve karşıdan gelen bir motosikletse, onun yol kenarındaki, daracık, zemini kaplı olmayan çukur, havuz, taş, kum, kaya, çamur artık ne denk gelirse, o zeminden geçebileceğini düşünüyor.

Sizi önceden farkederlerse genelde biraz yavaşlayıp kontrollü yoldan çıkma payı veriyorlar ama ilk motosiklet olarak bazı virajlarda aniden karşılaşınca yapacak pek bir şey yok. İki seferde de tek çare olarak, altlarında kalmamak için mecburiyetten son anda yoldan çıktım ve ucu ucuna yolda kalabildim. Soğukkanlılık ve asla frene basmamak çok önemli. Kontrollü gaz ve debriyaj ile yavaş ama motosikleti düz tutacak bir ivme ile ilerlemek gerekiyor. Bir de acil durumda bu Enfield'larin fren ve vitesinin hem ters tarafta olduğunu hem de yukarıdan aşağıya büyüdüğünü unutmamak gerekiyor.

Herneyse, motosiklet pratiğine Allahtan hazırlıklıyız.

Bugün bir de 1992 Hindistan Askeri Expedisyonuna katılmış bir dağcıyla tanıştım. Epey sohbet ettik, ortak tanıdıklardan, dağlardan ve insanlardan bahsettik.

Manali'de bir de çamasırlarımızı yıkattık ki şu aralar çok gerekliydi.

Yarın da burada biraz daha dolanıp ver elini Ladakh.

Haydi hayırlısı...

Sevgiyle kalın,

Nasuh Mahruki

Merhaba,

Rewalsar gölünden zor da olsa ayrıldık.Akşam manastırda gecelemek güzeldi ama beklediğimiz gibi gonglar ve ilahilerle uyanamadık. Buradaki törenler daha bir sessiz ve sakin geçiyor. Tören alanını görüntülemek ne yazık ki yasaktı bu yüzden size iletemiyoruz.

Sabah nasıl uyandınız diye sorarsanız elbetteki yağmur ile uyandık ama Shimla'dan tecrubeli olduğumuz için kahramanca kararlar alıp giyindik kuşandık ve yola çıktık. Yol bu sefer gerçekten zordu, kendi motorumu ilk defa bu kadar çok istedim. Yağmur da yapacağını yaptı ve hepimizin ayakkabıları birer havuz oldu. Yemek için durduğumuzda çoraplarımı ve ayakkabımın içini kurutabilmek için defalarca ayakkabının içine kağıt peçete koyup 3-4 dakika dolaştım. Sanıyorum ancak 20 dakika sonra biraz da olsa kurudular, tüm ayağı ıslak gezmeyi sevmeyenlere duyrulur.

Yağmurdan çıktıktan sonra bile yolun yer yer yok olmasından dolayı oldukça zorlandık. Karşıdan gelen araçlar yolu tamamen kapladıkları için çoğu zaman yolun dışına çıkıp zaman zaman da durmak zorunda kalıyorduk. Ama güzel bir sürpriz motorlar bu gün hiç nazlanmadılar. Yağmurdan sonra hem çevredeki güzellikleri görebildik hemde resimler çekebildik. Kremalı pastaya benzeyen rengarenk manastırlar ve özellikle kuruldukları tepeler nefes kesiciydi. Gene de son 1 saat resmen adrenalin turizmi şeklinde geçti. Hava karardı, zaten yol karşıdan gelen uzun farlı araçlar yüzünden görülemiyor bir de bu yolda büyük delikler ve çamurdan bataklıklar bulunması bana tıpkı bilgisayar oyunlarını hatırlattı. Ancak ekibimiz tüm bu zorlukları başarıyla geçip bir de en kıyak otelde en ucuz fiatı yakalıyarak bir de bonus kazandı.

Sabah uyandığımda güneş pırıl pırıl parlıyordu. Son bir haftadır yağmursuz bir güne uyanmak benim için gerçek bir moral dopingi oldu. Manali'deyiz ve hertaraf ilk defa bizim gibi turistlerle dolu. Hayat burda çok renkli ve eğlenceli görünüyor. Burada 2 gün dinleneceğiz sonra esas zor aşama olan 4.000 - 5.000 metrelerdeki geçişler başlıyor . Sinan ve ben hiç bu yüksekliklerde bulunmadığımız için dağcı hastalığımız olurmu bilmiyoruz ama olursa sanıyorum tatilimizi biraz kısaltacaktır. Neyseki yanımızda Nasuh var ve hem öncesinde hemde sırasında neler yapmamız gerektiğini biliyoruz. Doktorluk bilgilerim burada da bizi kurtarır umarım veya daha iyisi bunlara hiç gerek kalmaz.

Heyecanlı günler bizi bekliyor ..... Yaşasınnn...

Selim Tansal

2050 mt'deki Manaliden sevgiler. Shimladaki üçüncü günümüzde sağnak yağmura rağmen yola çıkmaya karar verdik. Otelimiz ve çevresindeki tüm naylonları etrafımıza dolayıp Budistlerin kutsal şehri Rewalsar'a doğru yola koyulduk.. Yağmura ve Nasuhun nerdeyse Enfield'iyle uçurumdan atlama teşebbüsüne rağmen yolculuk bayağı keyifli geçti. Rewalsara gece vardık, bir budist manastırında yatacak yer bulduk. Ve ertesi sabah gene yağmurla uyandık. Öğlene kadar tapınakları gezip birkaç fotoğraf çektik. Ve yağmurda tekrar yola koyulduk. Bugüne kadar Hindistan'da gördüğümüz en güzel ve en yeşil coğrafyayı Manali yolunda gördük..

Derin vadiler, ortasında akan nehir,yamaçlarda kartal yuvası gibi tapınaklar. Tabi bütün bu güzellikler karanlık basınca yerini gerçek yaşam mücadelesine bıraktı. Bu motorlarla Hindistan yollarında gezmek zaten zor, birde üstüne benim motorumdaki gibi farlarınız çalışmazsa yolculuk nerdeyse imkansız hale geliyor. Hayatımda yaptığım en zor 1 saatlik yolun sonunda Manaliye geldik. Güzel bir dağ kasabası. Bütün turistlerin durak yeri olması dolayısıyla internet, fotoğrafçı, exchange office bulmak çok kolay. Burdan Leh'e yola çıkmadan önce motorların son bir bakımı için 1 gün daha Manalideyiz. Bu bakım çok önemli çünkü burdan sonra yol ciddileşiyor. 50 km sonra 4000 mt'lere çıkıyoruz. Oralarda olucak mekanik problemler bize çok vakit kaybettirebilir. Tabi yüksekliğin vücudumuza yapacağı etkilerde cabası. Eh bizde zaten maceraya gelmedikmi. İşin keyfide burda, bizi nelerin beklediği konusunda hiç bir fikrim yok... Vakit ayırıpta bu yazılarımızı okuyan herkese sevgiler.

Sinan Kazancıoğlu